اما چنانچه چند قدم در خیابان‌های شهر قدم بزنیم متوجه می‌شویم که در برخی خیابان‌ها به‌هیچ‌وجه آبخوری موجود نیست و آنجا هم که آبخوری یا شیر آب آشامیدنی وجود دارد گاهی سرِ شیر‌ِ آب، غیبش زده است. اینجاست که می‌گویند تا وقتی قیر هست قیف نیست و وقتی قیف هست قیر نیست. تصویری که محمد کاظمیان برای ما ارسال کرده مشت نمونه خروار است. شاید باید از این پس شیر‌های آب را هم مانند بدنه موتور وسپا با فلزی یک‌تکه بسازند.
دست‌کم بعد از آن دیگر کسی نمی‌تواند سرِ شیر را جدا کند. شنیده بودیم برخی از آب کره می‌گیرند اما «سرشیر» گرفتن از شیر آب دیگر نوبر است. البته این کمبود در برخی میادین اصلی شهر وجود ندارد و آبخوری‌های بزرگ و زیبایی در آنجا ساخته شده است. با وجود این بهتر است به محض سرقت یا از بین رفتن شیر آب، مراتب را با سامانه 137در میان بگذاریم تا بتوانیم از مزایای نوشیدن آب بهره‌مند شویم و البته مهم‌تر از آن بتوانیم رفع تشنگی کنیم. البته آب شرب هم مانند آنچه در تصویر مشخص است هدر نمی‌رود.
قانون الاکلنگ
تصور کنید با خودروی شخصی پشت وانتی که تصویرش را مشاهده می‌کنید در حال رانندگی هستید. داخل خودرو بحث بر سر این است که چنانچه از سرعت مجاز تخطی نکنید هیچ اتفاقی برای شما نخواهد افتاد. همه سرنشینان با این موضوع موافقند و هر کسی خاطره‌ای دردناک از تصادف‌هایی می‌گوید که تا به حال به خاطر نادیده گرفتن سرعت مجاز، روی داده است. در سربالایی پشت چراغ‌قرمز ترمز می‌کنید و لوله‌های بزرگ درست بالای سرتان روی سقف خودرو قرار می‌گیرد.
هنوز بحث بر سر سرعت مجاز ادامه دارد که چراغ سبز میشود و راننده وانت برای اینکه در سربالایی نماند گاز جانانه‌ای به وانت می‌دهد. نوک لوله‌های سنگین به هوا می‌رود و ته آنها برای پیروی از قانون الاکلنگ درست روی سقف خودروی شما فرود می‌آید. بعد از اینکه پلیس برای کشیدن کروکی در محل حادثه حاضر میشود بحث جدیدی پیرامون این موضوع در می‌گیرد که برای کاهش تصادف‌های رانندگی پیروی از یک قانون کفایت نمی‌کند و باید از تمام آنها حتی خودداری از حمل بار غیرمجاز پیروی کرد.
پارک در پارک2
چندی پیش در همین ستون در مورد شیوه‌های ابتکاری برخی راننده‌ها برای پیدا کردن جای پارک نوشتیم. شیوه‌هایی که مانند پارک کردن به صورت عمود بر دیوار، در ابتکاری بودن‌شان شکی نیست اما با هر مورد آن، بخشی از قانون و حقوق دیگران نادیده گرفته میشود. یکی از آنها پارک در پارک بود. بدین معنی که راننده خودرواش را در بوستان، پارک می‌کند. به‌محض اینکه تصویر دیگری گویای رایج شدن این حرکت به دست ما رسید تصمیم گرفتیم مانند فیلم‌هایی که نسخه دوم آنها ساخته میشود مطلبی با عنوان «پارک در پارک2» درج کنیم. شاید این بار کمی از ابعاد این تخلف کاسته شود.
حفظ سنگفرش‌ها
خودرو‌های فرسوده و رها شده گاهی سال‌های سال میهمان کوچه‌ها و خیابان‌های شهر می‌شوند. برای نمونه رها شدن جیپی که در تصویر مشاهده می‌کنید به قدری قدمت دارد که در دو طرف آن چند لایه آسفالت و موزائیک مانند لایه‌های زمین‌شناسی روی هم قرار گرفته است و زیر خودرو همچنان لایه قدیمی‌ای وجود دارد. شاید اگر این جیپ در خیابان لاله‌زار به درخت زنجیر شده بود الان می‌توانستیم سنگفرش‌های تهران قدیم را زیر آن مشاهده کنیم.
به هرحال غرض از این همه سعی برای دیدن نیمه پر لیوان این بود که صاحبان خودرو‌های فرسوده برای جابه‌جا کردن آنها کمی تلاش کنند. اما چنانچه آنها نیز تمایلی به این کار نداشتند اهالی محل نباید دست‌روی دست گذاشته و هر روز شاهد این جنازه فلزی در مسیر خود باشند. در این مورد نیز می‌توان با سامانه137تماس گرفت و با اعلام نشانی منتظر اقدام مسئولان بود.
